Yolculuk

Eski yeşil bir araçta gidiyorum. Korkular, umutsuzluklar, aldırmazlıklarla kuşatılmış yollardan geçiyoruz. İnce bir yağmur zaman zaman yolculuğumuza hüzün katıyor. Araçta kaç kişiyiz bilmiyorum. Bilmek de beni ilgilendirmiyor. Yanımda oturan biri var, yağmurluğu koluma değiyor. En azından bir de sürücü olmalı diyorum. Alnımı cama yapıştırdım, içimdeki sesi dinliyorum. Bir şarkı bu, bana ait olmayan, benimsediğim. Dikkatle yolu izliyorum. Bâzan sonu gelmez kırlardan, bâzan bezgin kentlerden geçiyoruz. Cılız ağaçlar, beton karmaşasının arasında karşımıza çıkıyor arada bir. Bir işarettir deyip umutlanıyorum. Geçtiğimiz sokaklar daralıp genişliyor. Kalabalıkları da görüyorum ıssızlığı da. Yorgun yaşamların ağırlığıyla köhneleşmiş binalar, soğuk, acımasız ve sırıtkan beton bloklarla içiçe geçmiş. İnsanlar bezgince kendi yalnızlıklarında. Çocuklar henüz gülebiliyorlar. Onları ne çok seversin! Ve kediler uzak uygarlıklarından kopup gelmiş; bir daha asla geri dönemeyeceklerinin farkında dolaşıyorlar. Bir tek onların çözebildiği yaşamın anlamı gözlerinde, bilgece bakıyorlar. Bize söyleyemedikleri gizleri ile yorgun. Tozduman içerisinde görkem ve yoksulluk sarıyor çevreyi.


Eski yeşil aracın içinde umutsuzluğum ve özlemlerimle bilmediğim bir yöne gidiyorum. Diğer yolcular nereye gidiyorlar, onların aradıkları ne, seni tanırlar mı? Bilmiyorum. Alnım camın serinliğinde yitirdiklerimi düşünüyorum. İçim kanıyor. Dikkatle durakları dönemeçleri izliyorum, bir yerde yoluma çıkacaksın bekliyorum. O âna kadar eski yeşil aracın içinde gidiyor, gidiyorum.

Tam o yeşil araçtan çıkarıp, beni bir çukura koyacaklar, başlıyor sağır edici çığlıklar ve uyanıyorum. Düş Perisi gülüyor halime, kızıyorum. Ama derin bir "oh!" çekmeyi de unutmuyorum.