Gölge

Yazık... İnsan bir kez uyandığı rûyaya yeniden yatamıyor ve "iç"ini göremiyor her bakmasında aynaya.. Arsızca sevgiyi çoğaltıyor da günlerin telâşeli kalabalığında, kendisini çağıran beyaz bir gölgeden öte, kirini yoğaltamıyor.. Gidebilsem; gideceğim elbet, kendi içimden bile. Uzakların dibime kadar geldiğini görmektense.. Ama olmuyor, olmuyor işte.. Bir kuvvet, oyalıyor hergün beni binbir düş ile. Yoksa; kerte kerte kopmak ile köprüleri atmak, kapı komşusu duygular ve bu duygulardan bugünlerde bizim evde çok var.