Suç Ortaklarım'a...

Gençken, insanlardan vereceklerinden fazlasını isterdim; sürekli bir dotluk, kesintisiz bir coşku. Şimdi verebileceklerinden daha azını istemesini biliyorum; yorumsuz bir arkadaşlık. Ve coşkuları, dostlukları, soylu davranışları, benim gözümde tüm mucizevî değerini koruyor; iyiliğin sarsılmaz etkisi.

Bazı insanlarla gerçek ilişkiler kuruyoruz. Ötekilerle sahte ilişkiler. Bunların ille de kısa süreli olması gerekmiyor. İnsanlarla uzun bir süre yaşayamıyorum. Sonsuzluğun payından bana biraz yalnızlık gerek. Dostluk daha oyuncaklı bir iştir. Uzun sürer kazanılması, güçtür, bir de elde ettiniz mi başınıza kalır, katlanmak zorundasınızdır. Hele dostlarınızın, aslında yapmaları gerektiği gibi her akşam telefon edip, kendinizi öldürmeye niyetli misiniz, ya da sadece arkadaşa ihtiyacınız var mı, yoksa dışarı çıkmayı mı düşünüyorsunuz diye soracaklarını hiç sanmayın. Yalnız olmadığınız ya da hayatı güzel bulduğunuz akşamlarda telefon ederler mutlaka. Onlara göre, daha çok kendi kendinize borçlu olduğunuz şeyler yüzünden canınıza kıymaya iterler sizi. Azizim, Tanrı bizi dostlarımız tarafından göklere çıkarılmaktan korusun.

Dostlarım diyorum ya, sözün gelişi; dostum yok aslında, sadece suç ortaklarım var. Onların da sayısı pek çoğaldı, bütün insanlar suç ortağım benim. En başta da siz geliyorsunuz. Eee, kim yanımdaysa birinci odur.