Sır

Geceydi. O zamanlar yirmi bir yaşındaydım. Bir hastane odasında kimsesiz yatıyordum. Belli belirsiz küçük bir ay ışığı, tam karşıdaki pencereden süzülüp uzun saçlarımı aydınlatıyordu. Kimsesiz orada öylece yatıyordum. Akşamüstü tam gün batımında rahmimde ölen, erkek mi kız mı hiçbir zaman öğrenemeyeceğim küçük bebeğimi benden hoyratça çekip almışlardı. Acı duymamıştım ya da yüreğimdeki keder öylesine yoğundu ki, acı yok olmuştu.

Geceydi, kapının açıldığını duydum, biri odaya girdi. Bekledim, sesim çıkmadı, gelenin üstünde beyaz doktor gömleği vardı, yanıma yaklaştı ve hiçbir şey söylemeden saçlarımı okşadı. Korkmuştum, hayır daha çok şaşkındım; pencereden vuran ışıkta adamın gözlerini gördüm, gözleri bir yerlerde, bir nedenden çok derin yaralanmıştı. Eğilip kulağıma fısıldadı, "Ölen karıma çok benziyorsun. Yanına yatabilir miyim? Sadece yatabilir miyim?" donup kalmıştım. Sesim yok olmuştu. Hafif yana kaydım, o geldi yanıma uzandı. Öyle uyudum.