Yazman

Bir yazmanım var. Ne söylersem yazıyor.
Ama yazmanımın garip bir de huyu var: Yazarken söylediklerimi değiştiriyor.
Örneğin, ben "Babamla, bülbül dinlemeye Bokludere'ye giderdik" diyorum.
Önüme gelen daktilo edilmiş metinde ise şöyle bir cümle okuyorum: "Evde sıkıntıdan boğulduğumuz gecelerin sabahında, daha gün doğmadan yola koyulur, şafak sökmeden vardığımız Söğütlüdere'de bir ağacın altına oturur, bülbüllerin ötüşünü dinlerdik. Gün yükseldiğinde, bülbüllerin sesini karga sürülerinin sesi alırdı."
Ya da, örneğin ben, "Aşk insanın içindedir" mi diyorum, önüme gelen kağıtta şöyle bir cümleyle karşılaşıyorum: "Aşk iki insan arasında oluşur, ama çoğu kez yalnız birinin gönlünde gelişir."
Örnekleri çoğaltmanın gereği yok.
Yazmanımın ne mene bir kişi olduğunu yeterince belirliyor bu örnekler.
Kaç kez ona yol vermeyi düşündüm. Ama bir türlü gerçekleştiremedim bunu.
Yazılarımı, öykülerimi onun yazdığı gibi yayımlamayı sürdürüyorum.
Üstelik kendi adımla.