Hükümsüzleşmek

"Bir sabah uyanıyorsunuz ve yoksunuz. Aynaya bakıyorsunuz, yüzünüz aynı yüz, elleriniz aynı eller... Bedeninizi yokluyorsunuz, orada duruyor... Ama siz hükümsüzleştirilmişsiniz, yoksunuz... Tapındığınız Allah'ın kitabı da dahil olmak üzere her şey, herkes değişmiş, tanımıyorsunuz... Ve bana öyle oldu. " (*)

Yörüngemi şaşırıp, hükümsüzleştiğim o meş'ûm vak'adan beri, bu ilk boylu boyunca yazma/yazılanma teşebbüsüm. Gerekçesini bilmiyorum, ama kıyametin, meğer insanın içinde kopan bir şey olduğunu anladığımdan bu yana, âlemler ötesi bir sürgündeyim âdeta. Ne bir başlığı var içimdeki acının, ne de bir muhâtabı kalbimdeki isyanın. İnsanlar da, dünya da ömrüm gibi kayıp gidiyorlar işte ayağımın altından. Ailenin aile, dostun dost, komşunun komşu olmaklığı eskidi, birkaç dünya gününde ve ben en çok bir " itiraf " gibi ölmeyi diler oldum, dualarla varılan sabahların köründe. Yaşamın, beni ziyâdesiyle aştığını, artık onu taşımanın anlamını kaybettiğimi itiraf ! Ne var? Herkes bir gün kekeleyebilir.

(* Yitirdiğim bütün "A"lara rağmen yitmeyen A.Alatlı'ya ve emeklerine şükranla...)