Öteki Peri

Yaşamak ne ki? Hem kendini, hem sevdiklerini durmaksızın kimsesiz bırakmak değil mi? Yaşamak, yüzünü onca yemine rağmen ortada bırakmak değil mi? Yaşamak, her gittiğin yerde bıraktığın yüzlerini özlemek değil mi? Yaşamak, içinde o sonsuz ve tesellisiz acının tesellisini aramak değil mi?

Bu hayatın ne yengisi, ne yenilgisi teselli etti beni. Ne zaman "kazandım" ya da "artık kurtuldum" desem, daha derin bir boşluk açıldı önüme. Bu hayatın kurallarıyla ne zaman çıksam yola, kazandıkça kaybettim, yükseldikçe alçaldım. Ne aklımdan kurtuldum, ne delirdim. İçimdeki erdem öylesine soluksuz kalmış ki, ne zaman aşkın bir güzellik görsem, ertelediğim hayatım gelirdi aklıma. İçimdeki erdemi suç ve günahla sınamaya geç başlamıştım çünkü... Çünkü ne zaman kirli, inançsız bir gün yaşasam; anlamsızca ve kimsesiz bir ağlayış gelirdi içimden. Ne zaman beni bana hissettiren birine sarılsam; çok uzaktan, çok eski bir duygu, bana rağmen - bana inat yanımdan geçip giderdi. Kimi sevsem, hiç olmadığı kadar yalnızlaşır; kimi anlamaya çalışsam, hayatımın boşluğu çarpardı yüzüme. Ve kime.. Kime elimi uzatsam; o ertelenmekten unutulmuş ömrümle karşılaşırdım. Kendimi daha fazla ne kadar tüketebilirdim?

Tek başına hiçbir sorunun yanıtını bulamıyor insan... Ve çaresiz, "öteki" perisini yaratıyor hiç durmadan...