Zamanlar

Vardı. Bebek patilerinin, böğürtlenin, sert mürdüm eriğinin, hilesiz domatesin, saygılı esnafın, kendisine adanmış varlığımın O'nda karşılık bulduğu zamanlar. Hayırlara uğurlandığında, belli belirsiz bir gülücüğün gelip dudağına konduğu zamanlar. Kuzey denizlerine yolculuk gibi gerçekleşme ihtimâli çok küçük heveslerime şefkatle katıldığı zamanlar. Parasızlığı yerli yerine koyduğu zamanlar. İyi bir fasılın bensiz içine sinmediği zamanlar. Alacakaranlıkta, uykularının en derininde gözüne iliştiğimde, canhıraş sarılma-larının zamanları. Önümdeki kaçınılmaz kışı, acımasız yaprak dökümünü, O'nun öğrettiği "sonbahar gülü olduğum"un idrâkiyle, efendice göğüslemeye kendimi hazır hissettiğim zamanlar.

O'nu kaçıranın ne olduğunu asla bilemeyeceğim. İblis, yollarımı kesti, zihnimi kararttı. Gözlerine mil çekti, kulaklarını tıkadı, kalbini mühürledi. O, bir benden oldu, bir ötekinden, çarelerim tükendi. Alın terimi alın terine, ömrünü ömrüme eklemesini istemiştim. O post restant kalmayı tercih etti. Mektuplarımın eline geçip geçmediğini de asla bilemeyeceğim. Bildiğim tek şey, bu uçsuz bucaksız dünyada artık yaşamak isteyeceğim hiçbir şeyin kalmadığı. Bu sebepledir ki, gözlerimin önünü arkasına çevirdim. Oftalmik migren diyorlar, kırık ışıkların perdelediği koyu karanlıklarda arıyorum O'nu.

Canevimde bir sanık oturur, zâlim.
Yaslamış sırtını umarsız tutkuma, aşağılar da aşağılar artık.
Ne bu aşk, ne bu âşık, ne de bu bildik dünya: iflah etmeyiz gayrı.